Ja sam naukę programowania zacząłem mając 10 lat. Nie było wtedy tak łatwego dostępu do sieci, a i w niej nie dało się znaleźć zbyt wielu materiałów. Pamiętam więc, że czytałem wszystkie książki czy artykuły w czasopismach, które udało mi się znaleźć, ale przede wszystkim siedziałem przed komputerem i próbowałem pisać programy często metodą prób i błędów.

Na studiach trafiłem na bardzo dobrze zorganizowany przedmiot na temat podstaw programowania w języku C. Chyba naistotniejsze było to, że wykładowca udostępnił nam system o nazwie SPOJ, na którym umieszczał dziesiątki zadań o różnym poziomie trudności. Najwięcej nauczyłem się właśnie wykonując te zadania. System oceniał je automatycznie dzięki czemu z jednej strony dostawało się natychmiastowy feedback, a z drugiej był „bezlitosny” – kod po prostu musiał działać jak należy. W naszych kursach e-learningowych staram się też udostępniać jak najwięcej tego typu zadań.

Mam też doświadczenia z drugiej strony, kiedy sam prowadziłem zajęcia z podstaw programowania dla studentów. Wielu z nich radziło sobie świetnie, ale byli też tacy, którzy na tydzień przed terminem oddania prac zaliczeniowych przychodzili po pomoc bo… nie wiedzieli jak w ogóle zacząć pisać program. Najprawdopodobniej nie spędzili ani chwili na samodzielnym programowaniu po zajęciach.

Najważniejsza zasada nauki programowania moim zdaniem brzmi: „Zrób to sam”. Chcesz się nauczyć programować? To musisz usiąść przed klawiaturą i samodzielnie rozwiązać różne problemy. Im więcej – tym lepiej. Może to brzmi jak truizm, ostatecznie nikt nie oczekuje, że nauczy się np. pływać czy grać na pianinie czytając książki. Widziałem jednak wystarczająco dużo osób, które próbują opanować programowanie „w teorii”, żeby wyraźnie podkreślać zasadę „Zrób to sam” gdzie się tylko da.